Afgelopen maand ben ik met de VO65 door het Suezkanaal gevaren, een bijzondere tocht. Onze laatste haven voor aankomst in Egypte was Valetta, de hoofdstad van Malta. Een fijne plek met veel voorzieningen waar we ons goed konden voorbereiden. Ons plan was om in één keer door te varen naar Port Said in Egypte. Stoppen doen we liever niet meer onderweg.

Deze column verscheen ook op Zeilwereld.nl

Vanwege onze diepgang van bijna vijf meter is stoppen lastig. Zeker stoppen aan de Afrikaanse kust wilden we voorkomen in verband met immigratie. Daarom werd alles aan boord extra goed gecontroleerd en namen we veel diesel en fruit mee. Vers fruit is aan boord van de VO65 echt een luxe. Tijdens wedstrijden nemen we het maar beperkt mee omdat we het moeilijk goed kunnen houden. Omdat we tijdens deze delivery niet bij elke manoeuvre al het gewicht aan de hoge kant leggen, kunnen we het fruit zo neerleggen dat het niet beurs wordt van de klappen van de boot op de golven.

De delivery verloopt erg voorspoedig. Helaas geen wind mee maar ook met windkracht drie tot vier tegen, lopen we rond de tien knopen en blijft het droog aan dek. Voor de verandering wel aangenaam. Een paar weken eerder zeilden we van Sint Maarten naar Marbella en was de boot soms bijna volledig onder water.

Spanning aan boord

Halverwege de tocht, wanneer we op 100 mijl uit de kust de denkbeeldige grens van Libië en Egypte doorkruisen, worden we opgeschrikt door twee straaljagers die met een hoop kabaal superdicht over de boot heen vliegen. Of dit een Egyptisch welkom is of een machtsvertoon weten we niet. Iedereen aan boord voelt een bepaalde spanning, we komen toch in de buurt van een gebied waar rondvaren met een zeilboot niet de standaard is.

Vlak voor het donker komen we aan bij Port Said. Op de zeekaart kan je duidelijk zien hoe de vrachtschepen op een parkeerplek wachten tot ze het kanaal in mogen. Je vaart namelijk in konvooi. Wij hoeven niet voor anker maar mogen aan de kant. We worden via de marifoon naar binnen begeleid en voor het laatste stukje komt er een loods aan boord.

Agent en walteam zijn goud waard

De volgende ochtend willen we om vijf uur verder varen. Op de marifoon wordt louter in het Arabisch gecommuniceerd en niemand die op onze verzoeken om informatie reageert. Ook de scheepsagent, die ons begeleidt door het kanaal, weet het even niet. Later blijkt dat wij van de documenten alleen een kopie kunnen tonen en niet het origineel. Twee dagen later hebben we alle documenten wel in orde, zijn we voor ons gevoel door iedereen gecontroleerd en mogen we vertrekken. Een goede agent en ons goede walteam in Nederland zijn goud waard in dit soort gebieden en situaties.

Een loods begeleidt ons door het kanaal. We zien ook de eerste lokale ‘zeilboot’. Niet zomaar een boot. Dit zijn slimme vissers die met hun roeispanen een zeil in de lucht brengen. Het is ongemakkelijk om te zien hoe hier de lokale vissers, peddelend omdat ze geen buitenboordmotor hebben, het kanaal delen met de megaschepen vol containers om de consumptiedrang van ons Westerlingen te bevredigen. Arm en rijk naast elkaar.

“Frustratie aan boord, ik ben in staat de fooi direct weer uit zijn broekzak te trekken”Jelmer van Beek

Na zeven uur varen stuurt de loods ons naar Port Ismaelia en de lokale jachtclub daar. De kaart zegt dat de diepgang precies goed genoeg moet zijn. Wij twijfelen en meermaals laten we de kaart zien aan de loods. Via Google Translate vertelt een Arabische stem nogmaals dat onze diepgang vijf meter is. Hij is er van overtuigd dat het makkelijk kan. Wij zetten langzaam koers richting de kant en lopen een paar bootlengtes voor de wal al vast.

Frustratie aan boord, ik ben in staat om de fooi, in dit land gaat alles een stuk makkelijker na overhandiging van dollars of sigaretten, uit zijn broekzak te trekken. Als loods heb je toch maar één taak? Zeker in het Suezkanaal. Gelukkig kunnen we met de VO65 de kiel 40 graden naar de zijkant draaien waardoor we tientallen centimeters van de diepgang af snoepen. De loods had deze helling in de boot niet verwacht. Hij is bang dat we vergaan en raakt in paniek. Wij lachen in ons vuistje, varen de boot achteruit naar een mooring en draaien de kiel weer terug.

Zeilen Suezkanaal is varen over het cadeau aan de wereld

Wanneer we de dag daarna de tocht vervolgen krijgen we een nieuwe loods aan boord en gaat alles voorspoedig. Ditmaal een enthousiaste jongeman die ook goed Engels praat. We krijgen een hoop mee van de historie van het kanaal. Egypte noemt het kanaal ook wel hun cadeau aan de wereld. De resterende drie dagen verlopen ook voorspoedig, elke dag wordt het warmer. 

Met de wind in de rug worden we welkom geheten in Jeddah, de eerste zeilboot in deze haven ooit. Hier nemen we deel aan Jeddah Season. Een groot evenement gericht op de promotie van de zeilsport. Wanneer dit voorbij is zeilen we de boot terug naar Nederland alvorens te beginnen aan de refit van de boot om deze klaar te maken voor The Ocean Race.