Mijn zesde Transatlantic, deze keer als schipper van Team JAJO. Het blijft bijzonder. Voor mij is de Transatlantic namelijk niet zomaar een oversteek. Het doet mij altijd weer terugdenken aan die eerste keer. Naast mijn enthousiasme staat me vooral bij hoe gespannen ik was.

Het is grijs, koud en nat. Dik ingepakt met meerdere thermolagen en met een skibril op mijn hoofd probeer ik me zo goed mogelijk vast te houden aan de railing. De wind waait hard in mijn gezicht. En een moment vraag ik me af: is dit echt leuk? In tegenstelling tot velen andere Nederlanders in deze periode sta ik niet in de Alpen op de lange latten. We zeilen, of beter gezegd racen, ergens halverwege de Atlantische Oceaan tussen Guadalupe en Groenland op weg naar Den Haag.

Door de glazen van mijn skibril zie ik in de pit Lisa aan het werk. Terwijl de metershoge golven over het dek slaan, zeilen we met twee reven in het zeil en een goede 30 knopen wind, gelijk aan windkracht 7. We zijn vanaf Sint-Maarten onderweg naar huis. Als ik Lisa zo bezig zie dwalen mijn gedachten af naar mijn eerste Transatlantic.

Lees op LinkedIn hoe ik de afgelopen overtocht heb ervaren.